Η Μάχη τού Μαραθώνος και μεταγενέστερα η Ναυμαχία τής Σαλαμίνος, υπήρξαν αναμφισβήτητα οι ενδοξότερες και οι πλέον κρίσιμες μάχες τής Ελληνικής αρχαιότητος. Εάν η έκβασίς τους ήταν διαφορετική, θα επηρεαζόταν η εξέλιξις τής Ελληνικής ιστορίας και κατ’ επέκτασιν η ιστορία ολόκληρης τής ανθρωπότητος…
Οι Πέρσες ξεκίνησαν από την Ασία, για να κυριαρχήσουν επί τής Ελλάδος. Οι βαθύτεροι λόγοι αυτής τής εξορμήσεώς τους, παραμένουν άγνωστοι.
Μάς προκαλεί εντύπωσι το γεγονός ότι διωργάνωσαν τρείς μεγάλες εκστρατείες με τεράστιες δυνάμεις σε έμψυχο και άψυχο υλικό, για να κατακτήσουν την μικρή Ελλάδα, την πολύ πτωχότερη σε σχέσι με τα πλούτη τής Ασίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα πολυάριθμα χρυσά και αργυρά σκεύη, τραπέζια, κλίνες κ.λπ., τα οποία ευρήκαν οι Έλληνες στο στρατόπεδο τού Μαρδονίου. Ακόμη και οι σκηνές τους ήσαν στολισμένες με χρυσό και άργυρο. (Βλ. Ηρόδοτος, Θ’ 80-83).
Άρα, η υποδούλωσις τών Ελλήνων δεν είχε να προσφέρει τίποτε υλικά αξιόλογο στους Πέρσες, οι οποίοι μάλλον είχαν άλλα κίνητρα ή υπεκινήθησαν από άλλα αίτια.
Μερικοί νεώτεροι ερευνητές θεωρούν, ότι τα λεγόμενα από τούς ιστορικούς συγγραφείς περί τής πίστεως τών αρχαίων Ελλήνων στις θείες δυνάμεις αποτελούν τυπικά σχήματα λόγου, χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα ή ότι οφείλονται σε υπερβολικές φαντασιώσεις μάλλον, παρά σε πραγματικά γεγονότα. Οι απόψεις αυτές πηγάζουν από καθαρή άγνοια τών θείων δυνάμεων διότι οι νεότεροι μελετητές, είναι οπαδοί τού υλισμού και αγνωστικιστές. Αυτοί προτιμούν να αμφισβητούν ότι δεν υποπίπτει στην ιδική τους αντίληψι.
Οι θείες δυνάμεις ενεργούν συνήθως αφανώς, χωρίς να υποπίπτουν στην αντίληψη τών ανθρώπων. Όμως οι έχοντες καθαρό μυαλό και λογική κρίσι αντιλαμβάνονται εκ τών αποτελεσμάτων την επέμβασί τους, ενώ οι άπιστοι τα αποδίδουν στην φαντασία ή σε άλλες αιτίτες.
Μερικές φορές όμως ιδιαίτερα κατά την διάρκεια σφοδρών μαχών, η παρουσία τών θείων δυνάμεων γίνεται αντιληπτή από μερικούς, υπό την μορφήν παραδόξων εμφανίσεων ή υπερφυσικών φαινομένων. Τέτοια περιστατικά υπάρχουν στις παραδόσεις πολλών λαών, αλλά συνήθως οι ιστορικοί δεν τούς δίδουν μεγάλη σημασία. Τα θεωρούν φαντασιώσεις ή ψευδαισθήσεις τών πολεμιστών κατά την έντασι τής μάχης, χωρις να κάνουν τον κόπο να τα διερευνήσουν βαθύτερα…
Σχετικά με την μάχη τού Μαραθώνος, οι αρχαίοι συγγραφείς διέσωσαν τρία μεταφυσικά περιστατικά, τα οποία θα τα παρουσιάσουμε αυτούσια, για να τα σχολιάσουμε κατόπιν. Το πρώτο το εξιστορεί ο Ηρόδοτος (ΣΤ’ 117):
«…συνήνεικε δε αυτόθι θώμα γενέσθαι τοιόνδε, Αθηναίον άνδρα Επίζηλον τών Κουφαγόρεω εν τή συστάσι μαχόμενόν τε και άνδρα γινόμενον αγαθόν τών ομμάτων στερηθήναι, ούτε πληγέντα ουδέν τού σώματος ούτε βληθέντα, και το λοιπόν τής ζόης διατελέειν από τούτου τού χρόνου εόντα τυφλόν. Λέγειν δε αυτόν περί τού πάθεος ήκουσα τοιόνδε τινά λόγον, άνδρα οι δοκέειν οπλίτην αντιστήναι μέγαν, τού το γένειον την ασπίδα πάσαν σκιάζειν, το δε φάσμα τούτο εωυτόν μεν παρεξελθείν, τον δε εωυτού παραστάτην αποκτείναι. Ταύτα μεν δη Επίζηλον επυθόμην λέγειν».
[Συνέβη δε να γίνει εκεί το εξής θαύμα: Κάποιος Αθηναίος ο Επίζηλος, ο υιός τού Κουφαγόρου, ο οποίος πολεμούσε σ’αυτή την σύγκρουσι και έδειξε μεγάλη ανδρεία, έχασε το φώς του, χωρίς να πληγωθεί ή να κτυπηθή σε κάποιο σημείο τού σώματός του, και από τότε μέχρι το τέλος τής ζωής του, έμεινε τυφλός. Άκουσα δε ότι ο ίδιος, διηγούμενος το πάθημά του, έλεγε το εξής: τού φάνηκε ότι είδε απέναντί του έναν οπλίτη μεγάλου αναστήματος, τού οποίου τα γένεια εσκίαζαν ολόκληρη την ασπιδα. Αυτό δε το φάσμα προσπέρασε μεν τον ίδιον, εφόνευσε δε εκείνον που στεκόταν πλησίον του. Αυτά πληροφορήθηκα ότι έλεγε ο Επίζηλος].
Το δεύτερο ήταν η εμφάνισις τού παλαιού βασιλέως τών Αθηνών, τού Θησέως, όπως λέγει ο Πλούταρχος (Θησεύς 35):
«Χρόνοις δε ύστερον Αθηναίους άλλα τε παρέστησεν ως ήρωα τιμάν Θησέα, και τών εν Μαραθώνι προς Μήδους μαχομένων εδόξαν ουκ ολίγοι φάσμα Θησέως εν όπλοις καθοράν προ αυτών επί τούς βαρβάρους φερόμενον».
[Μετά από πολλά χρόνια, αυτά και άλλα περεκίνησαν τούς Αθηναίους να τιμούν ως ήρωα τον Θησέα και όταν πολεμούσαν στον Μαραθώνα κατά τών Μήδων, όχι ολίγοι από τούς μαχητές ενόμισαν ότι έβλεπαν το φάσμα τού Θησέως ένοπλον να καταφέρεται μπροστά από αυτούς εναντίον τών βαρβάρων].
Το τρίτο δε το αφηγείται ο Παυσανίας, ο οποίος έγραψε το έργο του 650 χρόνια αργότερα από την μάχη αυτή, πράγμα που σημαίνει ότι οι σχετικές παραδόσεις διετηρούντο προφορικά μέχρι τότε (Αττικά 32,5):
«Συνέβη δε ως λέγουσιν άνδρα εν τή μάχη παρείναι το είδος και την σκευήν άγροικον ούτος τών βαρβάρων πολλούς καταφονεύσας αρότρω μετά το έργον ήν αφανής ερομένοις δε Αθηναίοις άλλο μεν ο θεός ες αυτόν έχρησεν ουδέν, τιμάν δε Εχετλαίον εκέλευσεν ήρωα».
[Συνέβη, όπως λέγουν, να παρουσιασθεί στην μάχη ένας άνδρας αγροίκος στην μορφή και στην ενδυμασία αυτός φονεύσας πολλούς εκ τών βαρβάρων με ένα άροτρο, κατόπιν εξαφανίσθηκε. Όταν οι Αθηναίοι ρώτησαν (το Μαντείο των Δελφών), ο θεός δεν χρησμοδότησε γι’ αυτόν τίποτε, παρά μόνον διέταξε να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίον].
Εξετάζοντας τα φαινόμενα αυτά από την άποψι τής Μεταφυσικής, διαπιστώνουμε ότι τρείς εμφανισθέντες ως άνθρωποι ήσαν υλοποιημένες πνευματικές οντότητες, που εμάχοντο πλησίον τών Ελλήνων. Ο Ηρόδοτος σαφώς λέγει ότι ήταν «φάσμα» ο μέγας οπλίτης με την τεράστια γενειάδα.
Επίσης ο Πλούταρχος ομιλεί για το ένοπλον «φάσμα Θησέως». Τέλος δε και στην αφήγησι τού Παυσανίου δημιουργείται η ίδια εντύπωσις, ότι ο αγροίκος Εχετλαίος με μοναδικό όπλο του ένα άροτρο, ήταν επίσης φάσμα (το όνομά του προέρχεται από την λέξι εχέτλη, που σημαίνει την λαβή τού αρότρου).
Γνωρίζουμε βεβαίως ότι οι ισχυρισμοί μας θα φανούν απίστευτοι και φανταστικοί σε πολλούς αναγνώστες. Όμως δεν κάνουμε αυθαίρετες υποθέσεις, αλλά ακολουθούμε κατά γράμμα τα λεγόμενα τών αρχαίων συγγραφέων. Εάν δε οι αμφισβητίες έκαναν τον κόπο να μελετήσουν και την νεώτερη Μεταφυσική, η οποία σήμερα λέγεται «Πνευματισμός», θα αντελαμβάνοντο την πραγματικότητα τών ανωτέρω φαινομένων, καθώς και πολλές άλλες αλήθειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου