«Δώσε μου τον έλεγχο των χρημάτων ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιος φτιάχνει τους νόμους», έλεγε τον 18ο αιώνα ο Μάγιερ Άμσκελ Ρόθτσιλντ, μέλος μιας από τις πιο ισχυρές οικονομικά οικογένειες του κόσμου, η οποία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη γέννηση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Το όνομα τους στα γερμανικά σημαίνει «κόκκινη ασπίδα» και οι ιστορικοί εικάζουν ότι μπορεί να προέρχεται από μια
κόκκινη ασπίδα που κρεμόταν στην πύλη του σπιτιού τους, στη Φρανκφούρτη.
Η πρώτη αξιοσημείωτη αναφορά του ονόματος Ρόθτσιλντ, που στο μέλλον θα αποτελέσει βασικό κύτταρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ήταν αυτή του Μάγιερ Άμσκελ, που γεννήθηκε το 1743.
Ήταν ένας έμπορος σπάνιων μετάλλων, κερμάτων, αντικών και άλλων αξιοπερίεργων αντικειμένων.
Με καμία κοσμική εκπαίδευση και μόλις ικανός να
μιλήσει ή να γράψει την γερμανική γλώσσα, ο κ. Μάγιερ Ρόθτσιλντ (1744-1812), έγινε ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Γερμανία. Ίδρυσε μια δυναστεία τραπεζιτών, οι οποίοι χρηματοδοτούσαν τους πολέμους και τις ιδιοτροπίες των ευγενών και των κυβερνήσεων.
Ο Μάγιερ Άμσκελ Ρόθτσιλντ, ήταν ο γιος του Μωυσή Άμσκελ Ρόθτσιλντ και της Σοένκε Ρόθτσιλντ, και γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας στις 23 Φεβρουαρίου 1744. Ηταν το τέταρτο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν ένας αργυραμοιβός και έμπορος στο μεταξωτό ύφασμα. Το επώνυμο προήλθε από το σπίτι όπου ο Ισαάκ Ελκχανάν († 1585) ζούσε στη Φρανκφούρτη. Εκείνη την εποχή, ήταν μια κοινή πρακτική να δίνουν ονόματα στα σπίτια (όπως Λευκό, πλοίων, πράσινο, κλπ.). Τό σπίτι των Ελκχανάν ονομαζόταν «zum Roten Schild» (στη Κόκκινη Ασπίδα), από το οποίο και προήλθε το τελευταίο όνομα Ρόθτσιλντ.
Το 1664, ο εγγονός Ναφθαλί Ισαάκ άφησε την «οικία της Κόκκινης Ασπίδας» και μετακόμισε σε ένα σπίτι το οποίο ονομάζεται «Hinterpfann», που σημαίνει «το σπίτι στο πίσω μέρος της κατσαρόλας», αλλά κράτησε το επώνυμο Ρότσιλντ!!!
Οι Εβραίοι της Φρανκφούρτης ήταν υποχρεωμένοι να ζουν χωριστά από τους χριστιανούς σε ένα στενό δρομάκι που ονομάζεται «Judengasse», ή αλλιώς «αλέα των Εβραίων».
Ο δρόμος ήταν ένα σκοτεινό, και βρώμικο σοκάκι, και μύριζε και ήταν πάντα υπερπλήρες . Οι 3.000 Εβραίοι κάτοικοί του, είχαν «κλειδωθεί» σε αυτό το γκέτο, με χριστιανικές γιορτές, ακόμη και τη νύχτα.
Οι Εβραίοι της Φρανκφούρτης δεν μπορούσαν να μπουν σε ένα δημόσιο κήπο, να επισκεφθούν ένα κατάστημα καφέ, ή να περπατήσουν περισσότερο από δύο τετράγωνα παραπλεύρως του δρόμου.
Παρά το γεγονός ότι τον δέκατο όγδοο αιώνα και σε άλλες γερμανικές πόλεις επιβάλλοντο περιορισμοί σχετικά με τους Εβραίους, σε καμία άλλη πόλη, δεν ήταν τόσο σκληροί όσο εκείνοι της Φρανκφούρτης.
Η Φρανκφούρτη ήταν ένα σημαντικό κέντρο εμπορίου, με πολλούς τραπεζίτες και χονδρέμπορους. Η πόλη βρισκόταν στο σταυροδρόμι των πέντε διεθνών χερσαίων διαδρομών και καθόταν στις όχθες του ποταμού Main, κοντά στο σημείο όπου συνδέεται με τον Ρήνο. Έτσι η Φρανκφούρτη βρισκόταν σε μια κεντρική τοποθεσία που συνέδεε την Αγγλία, τη Ρωσία και την Ιταλία.
Ο Μάγιερ Άμσκελ Ρόθτσιλντ, παρακολούθησε ένα εβραϊκό σχολείο, που ονομάζεται «Χέντερ», αρχίζοντας από την ηλικία των τριών ή τεσσάρων ετών. Εκεί σπούδασε τα ιερά βιβλία των Εβραίων, την Τορά και το Ταλμούδ.
Μέχρι την ηλικία των επτά ή οκτώ, ο κ. Μάγιερ Άμσκελ Ρόθτσιλντ και οι συμμαθητές του θα είχαν διαβάσει τα πέντε βιβλία του Μωυσή στα εβραϊκά και «Judendeutsch», ένα μείγμα από τα εβραϊκά και τη διάλεκτο της Φρανκφούρτης. (οι Εβραίοι της Φρανκφούρτης δεν μιλούσαν «γίντις»).
Στο σπίτι, του κ. Μάγιερ Άμσκελ Ρόθτσιλντ, όλοι βοηθούσαν στην οικογενειακή επιχείρηση, με θελήματα σε άλλους τοκογλύφους και την ανταλλαγή διαφόρων νομισμάτων, τα οποία ο πατέρας του αντάλλασσε με τοπικά χρήματα.
Το 1775, στην ηλικία των έντεκα, πήγε να σπουδάσει σε εβραϊκό ιεροδιδασκαλείο, στην Γιεσιβά, κοντά στη Νυρεμβέργη. Λίγους μήνες αργότερα, η ευλογιά, έπληξε τη Judengasse.
Ο πατέρας του πέθανε στις 6 Οκτ, 1755. Η μητέρα του πέθανε στις 29 Ιουνίου 1756. Ετσι επέστρεψε στο σπίτι για να ζήσει ορφανός αλλά υπό την κηδεμονία συγγενών του.
Στην ηλικία των 13ών, ο Ρόθτσιλντ πήγε στο Αννόβερο για να μαθητεύσει στην τράπεζα του Γόλφ Τζέικομπ Οπενχάιμ. Οι Οπενχάιμ ήταν Εβραίοι - τραπεζίτες οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τίς διασυνδέσεις των οικογενειών τους, σε όλη την Ευρώπη για να παράσχουν «πίστωση δικαιωμάτων» .Το αντικείμενο της εργασίας για τους Ρόθτσιλντ ήταν να μάθουν, πώς να διεξάγουν εξωτερικό εμπόριο και πώς να χειρίζονται το θέμα με μετρητά ή συναλλαγματικές.
Στο Ανόβερο, έμαθε για σπάνια και παλαιά νομίσματα και μετάλλια, τα οποία οι συλλέκτες συχνά αγόραζαν ως επένδυση. Από την ηλικία των 18 ετών, ήταν ένας εμπειρογνώμονας στον τομέα αυτό και άρχισε να αγοράζει σπάνια νομίσματα της συλλογής του Βον Εστορφ.
Στο τέλος του πολέμου των επτά ετών, το 1763, επέστρεψε στο σπίτι Ρόθτσιλντ στη Φρανκφούρτη.
Μέσω αυτής της επιχείρησης ο Ρόθτσιλντ μπήκε στο πριγκιπάτο του πρίγκιπα Γουλιέλμου, τον μελλοντικό Πρίγκιπα της Έσσης , και κληρονόμο μιας τεράστιας περιουσίας. Το 1769, ζήτησε ο Ρόθτσιλντ από τον Γουλιέλμο του Βίλχεμ, τον τίτλο του δικαστικού παράγοντα, ή κορώνα, που σημαίνει ότι είχε πλέον δοσοληψίες με μεγαλύτερα δικαιώματα.
Ο τιμητικός τίτλος επέτρεπε στον Ρόθτσιλντ να κρεμάσει μια ασπίδα διακοσμημένη με τα όπλα της Έσσης στην πόρτα του σπιτιού του.
Ο τίτλος όμως δεν επέτρεπε οποιαδήποτε ειδικά προνόμια. Ο Ρόθτσιλντ ακόμα δεν μπορούσε να αφήσει το Judengasse, και να περπατήσει ελεύθερα τη νύχτα ή τις Κυριακές. Του πήρε 14 χρόνια για να επιτύχει εκείνη την «τιμή»!!!
Στις 29 Αυγούστου 1770, παντρεύτηκε και το 1792, η οικογένεια είχε αυξηθεί, και περιελάμβανε τούς, Αμσκελ, Σολμών, Ναθαναήλ, Μπέλκε, Μπρεινλίνκε, Calmann, Τζούλι, Ενριέττα, και τον Ιακώβ.
Το 1784, στην ηλικία των σαράντα ετών, οι Ρόθτσιλντ ήταν αρκετά εύποροι και αγόρασαν ένα μεγαλύτερο σπίτι στην Judengasse που είχε μέχρι και μια αντλία νερού (εθεωρείτο ότι είναι μια μεγάλη πολυτέλεια εκείνο τον καιρό).
Το 1785, ο πρίγκιπας Γουλιέλμος έγινε ο νέος πρίγκιπας, και ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Ευρώπη.
Ο Ρόθτσιλντ του πούλησε τα κοσμήματά του και καλλιέργησε μια σχέση με τον διευθύνοντα σύμβουλο των εσόδων του Γουλιέλμου.
Ο Γουλιέλμος μέσω των ιδιωτικών επενδύσεων Ρόθτσιλντ, επενδύει, πράγμα το οποίο του απέφερε ένα μεγάλο κέρδος και άρχισε να κάνει λίγο περισσότερες συναλλαγές με τον Ρόθτσιλντ. Οι επόμενες επιχειρηματικές συναλλαγές του ήταν επιτυχείς. Με τη βοήθεια των γιων του, Σολομών και Αμσκελ, η οικογένεια έγινε μια σημαντική εταιρεία χονδρεμπορίας μαλλιού, βαμβακιού και υφασμάτων.
Το 1792, τα στρατεύματα της Γαλλικής Επανάστασης κατέλαβαν την Φρανκφούρτη για έναν χρόνο. Ο Γουλιέλμος δεν μπορούσε να αποφασίσει αν πρέπει να παραμείνει ουδέτερος στον πόλεμο μεταξύ της Γαλλίας και του μεγάλου συνασπισμού της Αγγλίας, της Πρωσίας και της Αυστρίας, ή αν θα πρέπει να ενταχθεί στην συμμαχία. Η επιδότηση των 100.000 στερλινών από την Αγγλία τον έπεισε να συμμετάσχει στο συνασπισμό. Ο Ρόθτσιλντ “έβγαλε” κέρδος με την προεξόφληση των χρημάτων που εισπράχθηκαν από την Αγγλία. Παράλληλα συμβάλλεται με τον αυστριακό στρατό και τον προμηθεύει με σιτάρι, στολές, άλογα και εξοπλισμό.
Το 1796, τα στρατεύματα του Ναπολέοντα έκαναν επίθεση κατά της Φρανκφούρτης, και κατά λάθος πήρε φωτιά η Judengasse αφήνοντας άστεγους περίπου 2.000 κατοίκους.
Οι εκτοπισμένοι Εβραίοι είχαν το δικαίωμα να ζουν στο χριστιανικό μέρος της πόλης για έξι μήνες μόνο. Παρά το γεγονός ότι η Βουλή στην Πράσινη Ασπίδα δεν είχε καταστραφεί, οι Ρόθτσιλντ εκμεταλλεύτηκαν την χαλαρότητα στους νόμους της πόλης, για ενοικίαση χώρου για όλες τις πραμάτειες, έξω από το γκέτο. Την ίδια χρονιά, έκανε συνεργάτες του στην επιχείρηση, τους τρεις μεγαλύτερους γιους του.
Ο Νάθαν Ρότσιλντ ήταν ο πιο προικισμένος από τους γιους του Μάγιερ. Ήταν δημιουργικός, εργατικός και ανεξάρτητος.
Ο Νάθαν ήταν υπεύθυνος για την εισαγωγή προϊόντων από την Αγγλία. Το 1798, η ιστορία συνεχίζεται, και ο Νάθαν αποφάσισε να αγοράσει προϊόντα απευθείας από την Αγγλία, αντί να χρησιμοποιεί μεσάζοντες.
Στην πραγματικότητα, Μάγιερ είχε πάρει την απόφαση να στείλει στην Αγγλία τον Νάθαν. Έτσι ο Rothschild ίδρυσε τό πρώτο του υποκατάστημα στο εξωτερικό.
Το 1800, ο αυτοκράτορας ονομάζει και απονέμει στους Ρόθτσιλντ έναν τίτλο τιμής, που τους έδωσε το δικαίωμα να φέρουν όπλα. Το 1802, ο κ. Ρόθτσιλντ άλλαξε την ορθογραφία του ονόματός του από "Meyer" σε "Mayer".
Ένα χρόνο αργότερα, ο Wilhelm Rothschild διορίστηκε επικεφαλής πράκτορας στο δικαστήριο, η υψηλότερη μορφή του δικαστηρίου την οποίαν κατελάμβανε Εβραίος.
Μέσα στο 1807, ο Ρόθτσιλντ έκανε σχεδόν το σύνολο των διεθνών τραπεζών να έχουν έδρα την Φρανκφούρτη.
Η στρατηγική την οποίαν χρησιμοποίησε, για να αυξήσει τον όγκο της επιχείρησής του ήταν να αποδεχθεί χαμηλότερα κέρδη. Η τράπεζά του έγινε μία από τις μεγαλύτερες στη Φρανκφούρτη. Εκτός από τις τραπεζικές δραστηριότητες, ο κ. Ροθτσιλντ διαπραγματεύεται επίσης υφάσματα, αποικιακά προϊόντα, νομίσματα, αρχαιότητες, και το κρασί.
Η περιουσία του αυξήθηκε, ο κ. Rothschild άρχισε τη διαπραγμάτευση κρατικών δανείων για το πριγκιπάτο, το οποίο επιθυμούσε να δανείσει χρήματα ανώνυμα.
Το 1806, ο Karl von Dalberg έγινε κυβερνήτης της Φρανκφούρτης. Ο Rothschild του χορήγησε δάνεια, τα οποία οι άλλες τράπεζες δεν θα χορηγούσαν. Σε αντάλλαγμα, ζήτησε οι Dalberg να επεκτείνουν τα δικαιώματα της πλήρους ιθαγένειας σε όλους τους Εβραίους.
Στο τέλος του 1806, ο Ναπολέων διέταξε εμπάργκο των αγγλικών αγαθών, που απαγορεύει όλες τις εμπορικές συναλλαγές με την Αγγλία. Οι έμποροι, όπως οι Ρόθτσιλντ ήταν ειδήμονες στο λαθρεμπόριο των εμπορευμάτων απαγορευμένο και έκαναν πολλά χρήματα.
Τον Μάρτιο του 1811, ο Ιακώβ εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ίδρυσε το γαλλικό κλάδο των τραπεζικών εργασιών της οικογένειας.
Ο Ιακώβ έξυπνα κατάφερε να μετακινήσει Αγγλικά χρήματα στο Δούκα του Ουέλινγκτον, ο οποίος πολεμούσε τον Ναπολέοντα στην ήπειρο της Ευρώπης.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1812, ο κ. Rothschild πέθανε στη Φρανκφούρτη, αφήνοντας μια τεράστια επιχειρηματική αυτοκρατορία με τους πέντε γιους του.
Το 1817, οι γιοι του Ρότσιλντ έγιναν ευγενείς από την αυστριακή αυτοκράτορα.
Amschel, Ιακώβ και Calmann άλλαξαν τα ονόματά τους σε Anselm, Ιάκωβος και Carl.
Ο Anselm παρέμεινε επικεφαλής της εταιρείας στον κλάδο της Φρανκφούρτης.
Ο Nathan έμεινε στο Λονδίνο, για να γίνει η πιο επιτυχημένη εταιρεία των Ρότσιλντ. Ο Salomon εγκαταστάθηκε στη Βιέννη και έτρεξε τό αυστριακό υποκατάστημα της επιχείρησης.
Ο Carl μετακόμισε στη Νάπολη, και έγινε ο τραπεζίτης στο βασίλειο Bourbon.
Ο James πήγε πάρα πολύ καλά στο Παρίσι.
Σήμερα, οι απόγονοι έχουν ώς κληροδότημα να διευθύνουν μια οικονομική αυτοκρατορία η οποία καλύπτει όλο τον κόσμο, με υποκαταστήματα στην Ευρώπη, την Αυστραλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, το Μεξικό, το Ρίο ντε Τζανέιρο, Τόκιο, Χονγκ Κονγκ και τη Σιγκαπούρη.
Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία, επίσης είχε ιδρυθεί με κεφάλαια και κορυφαίων τραπεζιτών του Λονδίνου (μεταξύ των και η περιβόητη οικογένεια των Ρόθτσιλντ) συγκρούσθηκε με την τότε κυβέρνηση, όταν αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει το Δημόσιο κατά το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εθνικοποιήθηκε, με διάταξη που επέτρεπε στην κυβέρνηση να ορίζει τη διοίκησή της.
Αυτό το πέρασμα του ελέγχου της Εθνικής στο Δημόσιο δεν εξυπηρετούσε τις επιδιώξεις των ισχυρών διεθνών οικονομικών κύκλων και των ξένων κυβερνήσεων, οι οποίοι, έκριναν σκόπιμο να ιδρυθεί η ΤτΕ, για να παραμείνει το εκδοτικό προνόμιο υπό διεθνή έλεγχο.
Και αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίον, ο πανίσχυρος τότε εκδότης, Δημήτρης Λαμπράκης, έγινε ο πρώτος ο οποίος, πρότεινε δημόσια (μέσω του «Οικονομικού Ταχυδρόμου») να αφαιρεθεί το εκδοτικό προνόμιο από την Εθνική.
Το γεγονός ότι η Τράπεζα Ελλάδος ανήκε πάντα σε ιδιώτες σημαίνει προφανώς ότι την νομισματική πολιτική στη χώρα μας, την έλεγχαν πάντα ιδιώτες, ενώ με την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η χώρα παραιτήθηκε επίσημα πλέον από το δικαίωμα άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής.
Η άσκηση νομισματικής πολιτικής είναι κυριαρχικό δικαίωμα που ασκεί ένας λαός στα όρια της επικράτειας του. Eίναι το εργαλείο με το οποίο η κυβέρνηση μιας χώρας μπορεί να ελέγξει όλες τις βασικές παραμέτρους της εθνικής της οικονομίας όπως ο πληθωρισμός, η ανεργία και το ισοζύγιο συναλλαγών και έχω την αίσθηση, ότι ελάχιστοι συμπολίτες μας αντιλαμβάνονται πόσο σημαντική είναι η παραίτηση μας από το δικαίωμα αυτό.
Το επιτόκιο, με το οποίο οι εμπορικές τράπεζες μπορούν να δανειστούν χρήματα από την Κεντρική Τράπεζα για να αντεπεξέλθουν σε πρόσκαιρες δυσχέρειες, ονομάζεται προεξοφλητικό επιτόκιο. Ονομάζεται προεξοφλητικό γιατί συνήθως οι εμπορικές τράπεζες δανείζονται χρήματα από την Κεντρική Τράπεζα προεξοφλώντας τις απαιτήσεις τους.
Όταν η Κεντρική Τράπεζα επιθυμεί να περιορίσει την προσφορά χρήματος, μπορεί να αυξήσει το προεξοφλητικό επιτόκιο, οπότε οι εμπορικές τράπεζες γίνονται λιγότερο πρόθυμες να καταφύγουν σ’ αυτήν για δανεισμό και επιπλέον αναγκάζονται να αυξήσουν το επιτόκιο με το οποίο χορηγούν οι ίδιες δάνεια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση της ποσότητας χρήματος που ζητείται για δανεισμό από το κοινό και με τον τρόπο αυτό μειώνεται η ποσότητα χρήματος που διοχετεύεται στην οικονομία. Ο αντίστροφος μηχανισμός λειτουργεί και στην περίπτωση που η Κεντρική Τράπεζα επιθυμεί να αυξήσει την προσφορά χρήματος.
Αυτοί που ελέγχουν την Τράπεζα Ελλάδος, αποφασίζουν για το πόσο χρήμα θα κυκλοφορεί στην Ελλάδα, πόση ανεργία θα έχουμε και πόσο θα είναι το έλλειμμά μας. Αυτός ο κάποιος, με την ανοχή της πολιτικής ολιγαρχίας, ασκεί σήμερα στη χώρα μας "περιοριστική νομισματική πολιτική" με τέτοια ένταση, που η ζήτηση έχει πέσει στο ναδίρ ως αποτέλεσμα του οποίου, οι επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη, η ανεργία να έχει εκτοξευθεί στα ύψη και το χρήμα να έχει γίνει σπάνιο είδος.
Εμείς, μπορούμε να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια ποιος από τους Oλιγάρχες θα εισπράττει το "αζημίωτο", αλλά τον διοικητή της τράπεζας Ελλάδος θα τον επιλέξει το τραπεζικό καρτέλ και θα τον διορίσει χωρίς καν να μας ρωτήσει. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή δικό τους παιδί και ένα τέτοιο δικό τους παιδί φτάσαμε να έχουμε και πρωθυπουργό.
Είναι διαφορετική από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία είχε το εκδοτικό προνόμιο χαρτονομισμάτων στην Ελλάδα ως το 1928.
Δικαίωμα ψήφου στις γενικές συνελεύσεις των μετόχων της Τράπεζας της Ελλάδος αποκτούν και ξένοι μέτοχοι της κεντρικής τράπεζας της χώρας, με μια τροποποίηση του καταστατικού που εγκρίθηκε κατά την, 18 Απριλίου 2011, γενική συνέλευση, που θα ήταν μια απλή τυπική διαδικασία, αν δε συνδεόταν με ιστορικά ερωτήματα των τελευταίων οκτώ δεκαετιών, τα οποία, ακόμη και σήμερα για τους περισσότερους Eλληνες παραμένουν αναπάντητα:
Ποιος ελέγχει την κεντρική τράπεζα;
Ποιοι είναι μέτοχοι της Τράπεζας της Ελλάδος ;;;
Γιατί δεν ανακοινώνεται το μετοχολόγιο μιας ιδιωτικής εταιρείας, η οποία ασκεί την νομισματική πολιτική της χώρας ;;;
Η άσκηση δημόσιας πολιτικής πώς για ποιο λόγο ανετέθη σε ιδιώτες ή σε “ανεξάρτητη αρχή” και γιατί δεν την ασκεί το Ελληνικό Δημόσιο ;;;
Μήπως πρέπει να Εθνικοποιηθεί άμεσα η Τράπεζα της Ελλάδος, και να αποτελέσει “μετερίζι” ανάπτυξης για την χώρα ;;;
Με την τροποποίηση στο άρθρο 14, στοιχείο α’, του καταστατικού της ΤτΕ, που εγκρίθηκε στίς 18 Απριλίου του 2011, τροποποιείται μια παράμετρος που θα μπορούσε να εκληφθεί και σαν ιστορικό απολίθωμα, ασυμβίβαστο με τους κανόνες που διέπουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Eνωση.
Ως μια ελάχιστη “ρήτρα διασφάλισης” του εθνικού ελέγχου της ΤτΕ, της τράπεζας που έχει το προνόμιο να εκδίδει νόμισμα στην Ελλάδα από το 1928, και σύμφωνα με την οποίαν, προβλεπόταν ότι δε δικαιούνται να ασκούν τα δικαιώματα ψήφου που τους αναλογούν στη Γενική Συνέλευση των μετόχων «οι μη έχοντες την ελληνική υπηκοότητα». Σημειώνεται, ότι η Τράπεζα της Ελλάδος, παρότι από τους περισσότερους εκλαμβάνεται ως δημόσιος οργανισμός, είναι στην πραγματικότητα μια Ανώνυμη Εταιρεία, εισηγμένη στο Χρηματιστήριο, στην οποία η συμμετοχή του Δημοσίου δεν ξεπερνά το 9%.
Προβλέπεται και ανώτατο όριο σε αυτή τη συμμετοχή από το καταστατικό της Τράπεζας, το οποίο δεν μπορεί να υπερβεί το ένα τρίτο των μετοχών, ώστε να διασφαλίζεται ότι το Δημόσιο δε θα αποκτήσει ποτέ τον έλεγχο της Tράπεζας.
Επομένως, δικαίωμα ψήφου στις συνελεύσεις αποκτούν πλέον οι υπήκοοι και των 27 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Eνωσης, όπως και οι υπήκοοι των τριών επιπλέον κρατών, που μετέχουν στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο, δηλαδή της Νορβηγίας, της Ισλανδίας και του “μυστικοπαθούς φορολογικού παραδείσου”, του Λιχτενστάιν.
Τι σημαίνει αυτή η τροποποίηση στην πράξη; Υποθετικά, οι μέτοχοι της ΤτΕ που προέρχονται από τρίτες χώρες, θα μπορούσαν σε μια γενική συνέλευση, εφόσον έχουν συγκεντρώσει το απαιτούμενο κατά το νόμο ποσοστό συμμετοχής τους, να “μπλοκάρουν”, μια μελλοντική απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης για τον ορισμό του Διοικητή της ΤτΕ, ή μια σειρά άλλων σημαντικών αποφάσεων. Σε απλά Ελληνικά, οι ξένοι μέτοχοι αποκτούν για πρώτη φορά και τυπικά λόγο (επί της ουσίας τον είχαν και πριν την αλλαγή του καταστατικού) για θέματα που ως τώρα ρυθμιζόταν με σχετική ελευθερία από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Κατά τα άλλα, η Τράπεζα που έχει το εκδοτικό προνόμιο, διαχειρίζεται τα κρατικά αποθέματα χρυσού, εποπτεύει τις εμπορικές τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες, διεκπεραιώνει τις συναλλαγές του Δημοσίου και συμβουλεύει την κυβέρνηση για την οικονομική πολιτική, με ενεργό ρόλο και στην εφαρμογή του Mνημονίου, ελέγχεται από μετόχους με συμμετοχή κάτω του 5%, που παραμένουν άγνωστοι.
Η Τράπεζα της Ελλάδος διαχειρίζεται τα αποθέματα του χρυσού της Ελλάδος.Δεν γνωρίζω εάν είναι θεωρητικό το “λεχθέν”, αλλά ειρήσθω εν παρόδω, που βρίσκεται ο Ελληνικός χρυσός τον οποίον κατά νόμο έχει ευθύνη διαχείρισής του η Τράπεζα της Ελλάδος ;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου