Είναι αλήθεια ότι κάποιοι από εμάς μπορούν πραγματικά να βλέπουν τους ήχους. Αυτό υποστηρίζουν οι ερευνητές που ανακάλυψαν ότι αυτή η «παραξενιά»
είναι δυνατόν να συμβαίνει ότι τα τμήματα του εγκεφάλου που έχουν σχέση με την όραση είναι μικρά. Αυτή η ανακάλυψη συνδέεται με μία
στρατηγική που εφαρμόζει ο εγκέφαλος όταν η όραση μπορεί να είναι επισφαλής, προσθέτει η μελέτη αυτή.
Οι επιστήμονες ασχολήθηκαν λίγο περισσότερο με τον ήχο που προκαλείται από τη ψευδαίσθηση του φλας. Όταν ένα φλας ακολουθείται από δύο «μπιμπ» οι άνθρωποι μερικές φορές βλέπουν επίσης και δύο συνεχόμενα πλασματικά φλας.
Πειράματα στο παρελθόν αποκάλυψαν ότι υπάρχουν έντονες διαφορές μεταξύ ανθρώπων όταν έχει να κάνει με το πόσο επιρρεπείς είναι σε αυτή την ψευδαίσθηση. «Μερικοί βλέπουν τα πλασματικά φλας κάθε φορά που ένα φλας ακολουθείται από δύο μπιμπ, ενώ άλλοι δεν θα δουν ποτέ δεύτερο φλάς,» αναφέρουν οι ερευνητές.
Αυτές οι διαφορές ενδέχεται να συνδέονται με την ανατομία του εγκεφάλου ανάμεσα σε αυτούς που βλέπουν τα πλασματικά φλας και σε όσους δεν τα βλέπουν. Για να δώσουν μία απάντηση, οι επιστήμονες ανέλυσαν τον εγκέφαλο 29 εθελοντών χρησιμοποιώντας αξονικό τομογράφο και τους έκαναν τεστ χρησιμοποιώντας φλας και ήχους. Κατά μέσο όρο, οι εθελοντές είδαν τα πλασματικά φλας 62% στις επαναλήψεις του πειράματος, αν και μερικοί τα είδαν μόνο 2% στον συνολικό χρόνο, και πάλι άλλοι τα είδαν 100% σε όλη τη διάρκεια του πειράματος.
«Όταν όλοι μας κοιτάμε το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή, περιμένουμε ότι η αντίληψη των πραγμάτων θα είναι ταυτόσημη. Τα αποτελέσματα που έχουμε δείχνουν όμως ότι αυτό δεν είναι πραγματικά αληθινό σε κάθε περίπτωση—μερικές φορές το τι αντιλαμβάνεται κάποιος έχει σχέση με την ιδιαίτερη ανατομία του εγκεφάλου του,» σημειώνουν οι ερευνητές. Προτείνουν, λοιπόν ότι αυτή η ψευδαίσθηση μπορεί να αποκαλύψει τον τρόπο που ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει τυχόν δυσλειτουργίες στο οπτικό του κύκλωμα.
«Η αναπαράσταση μέσα στον εγκέφαλο αυτών που βλέπει το μάτι είναι αρκετά ικανοποιητική, αλλά δεν είναι τέλεια—υπάρχει μία αβεβαιότητα σχετικά με τις οπτικές αναπαραστάσεις, ειδικά όταν τα πράγματα συμβαίνουν γρήγορα, όπως η στιγμιαία εναλλαγή των φλας. Υποθέτουμε ότι αυτού του είδους η αβεβαιότητα είναι μεγαλύτερη σε έναν εγκέφαλο που έχει λιγότερη αναλογία νευρώνων στις περιοχές που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία της όρασης, όπως μία φωτογραφική μηχανή που έχει λιγότερα πίξελς και τραβάει φωτογραφίες χαμηλότερης ανάλυσης.»
«Αν αυτή η υπόθεση έχει κάποια βάση, τότε γίνεται κατανοητό ότι οι μικρότερες οπτικές περιοχές του εγκεφάλου χρησιμοποιούν τις διαθέσιμες πληροφορίες που μπορούν να πάρουν από την ακοή. Στον πραγματικό κόσμο, οι πηγές φωτός και ήχου είναι συχνά ίδιες και συνδυάζοντάς τες είναι κάτι αρκετά προνομιακό. Φανταστείτε να κάνατε μία βόλτα στο λυκόφως σε ένα δάσος και να τρομάζατε ένα ζώο. Η καλύτερη στρατηγική για να δείτε αν αυτό που τρομάξατε είναι ένας σκαντζόχοιρος ή μία αρκούδα θα ήταν να μπορέσετε να το δείτε με τα μάτια σας, για παράδειγμα μετακινώντας κλαδιά και φύλλα μαζί με μία ακουστική βοήθεια, όπως τον ήχο του ξύλου που σπάει.»
Ωστόσο, είναι αρκετά που πρέπει ακόμα να μελετηθούν για να κατανοήσουμε την αιτία αυτής της ψευδαίσθησης. Για παράδειγμα, μόνο ένα τέταρτο από αυτές τις διαφορές που αφορούν την ψευδαίσθηση μπορούν να εξηγηθούν με βάση την εγκεφαλική ανατομία. Περαιτέρω έρευνα θα προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις κατά πόσο η σχέση μεταξύ του μεγέθους του οπτικού φλοιού και της οπτικοακουστικής αντίληψης έχει σχέση με αυτή την ψευδαίσθηση ή συνδέεται και με άλλες οπτικοακουστικές ψευδαισθήσεις.
«Η όραση φαίνεται να μην είναι αντικειμενική, μία άμεση οδός για να ανακαλύψουμε τον κόσμο, αλλά μπορεί να διαμορφωθεί από μία σειρά άλλων παραγόντων—ακοή, ιδιαίτερη εγκεφαλική ανατομία … ποιος ξέρει και τι άλλο, αν όχι και από τον τον ίδιο τον παρατηρητή.»ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου