Πως θα είναι τα φάρμακα στο μέλλον

Έχετε αναρωτηθεί πως θα είναι τα φάρμακα στο μέλλον; Σίγουρα θα είναι πιο ισχυρά και αμεσότερα αποτελεσματικά, όμως η μορφή τους και το πως θα δρουν σας έχει απασχολήσει; Έχετε φανταστεί ότι μπορεί να είναι ηλεκτρονικά και βιοδιασπώμενα, να λαμβάνονται από το
στόμα και να κατευθύνονται με έξυπνο τρόπο στο σημείο του σώματος που πρέπει να θεραπευτεί και μόλις κάνουν τη δουλειά τους, να διαλύονται μέσα στο σώμα μας και να αποβάλλονται…

Το μέλλον δεν είναι μακρυά… Αμερικανοί ερευνητές δημιούργησαν
πολύ λεπτές βιοδιασπώμενες ηλεκτρονικές συσκευές που διαλύονται ακίνδυνα μέσα στο σώμα ή στο περιβάλλον, αφού ολοκληρώσουν το έργο τους και οι οποίες μελλοντικά θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε μια μεγάλη γκάμα ιατρικών και περιβαλλοντικών χρήσεων. Μεταξύ άλλων, κάποια μέρα θα ήταν δυνατό όλες αυτές οι ηλεκτρονικές συσκευές, αντί να καταλήγουν στις χωματερές, να λιώνουν μόνες τους.

Οι επιστήμονες, μ’ επικεφαλής τον καθηγητή μηχανολογίας Τζον Ρότζερς του πανεπιστημίου του Ιλινόις και τον καθηγητή βιοϊατρικής μηχανολογίας Φιορέντσο Ομενέτο του πανεπιστημίου Ταφτς, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Science”, δημιούργησαν ηλεκτρονικά στοιχεία από πυρίτιο και οξείδιο του μαγνησίου, καλυμμένα από ένα προστατευτικό στρώμα πρωτεϊνης μεταξιού. Τα εν λόγω ολοκληρωμένα κυκλώματα ανήκουν στη νέα κατηγορία των λεγόμενων «παροδικών ηλεκτρονικών», τα οποία, αντίθετα με τα συμβατικά ηλεκτρονικά, δεν έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής, αλλά διαλύονται πλήρως με ελεγχόμενο (προγραμματισμένο) τρόπο.

Οι ίδιοι ερευνητές στο παρελθόν έχουν παράγει «ηλεκτρονικά τατουάζ», δηλαδή αισθητήρες που λυγίζουν και τεντώνονται ανάλογα με τις κινήσεις του δέρματος. Το πυρίτιο διαλύεται στο νερό ούτως ή άλλως, όμως στην περίπτωση των συμβατικών ηλεκτρονικών κάτι τέτοιο θα έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο λόγω του μεγέθους των κυκλωμάτων. Οι αμερικανοί χρησιμοποίησαν απίστευτα λεπτά φύλλα πυριτίου (νανομεμβράνες) που διαλύονται μόνο μέσα σε μερικές μέρες ή εβδομάδες. Η ταχύτητα διάσπασης -που θα μπορούσε να επεκταθεί χρονικά για μήνες ή χρόνια- ελέγχεται από το προστατευτικό μεταξένιο επίστρωμα και πόσο γρήγορα αυτό διαλύεται.

Οι επιστήμονες έχουν ήδη δοκιμάσει στο εργαστήριο ορισμένες χρήσεις για αυτά τα υλικά περιορισμένης διάρκειας ζωής, όπως σε μία ψηφιακή κάμερα, σε αισθητήρες θερμοκρασίας και σε ηλιακές κυψέλες. Όμως θεωρούν ότι στο μέλλον, θα υπάρξουν πολύ περισσότερες πρακτικές εφαρμογές, ιδίως στην ιατρική και στη φαρμακευτική, όπως για την ελεγχόμενη απελευθέρωση φαρμάκων μέσα στο σώμα, για παροδικά μοσχεύματα που δεν θα απορρίπτονται από τον οργανισμό, για την εισαγωγή ηλεκτρονικών αισθητήρων παρακολούθησης της καρδιάς, των μυών, του αίματος ή του εγκεφάλου κ.λπ.

Ακόμα, κατά τον Ομερέτο, μελλοντικά τέτοιου είδους αυτο-διαλυόμενα ηλεκτρονικά θα μπορούσαν να κάνουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή τα κινητά τηλέφωνα πιο φιλικά για το περιβάλλον. Επίσης, θα μπορούσαν να βοηθάνε στην καταπολέμηση μολύνσεων, όπως να καθαρίζουν μια πετρελαιοκηλίδα στη θάλασσα ή κάποια άλλη χημική ρύπανση.