ΑΘΛΟΣ 4ος αντιστοιχία με τον Καρκίνο
«Το χρυσοκέρατο ελάφι της Αρτέμιδος»
Ο άθλος αυτός είναι σύντομος στην περιγραφή του. Αναφέρεται πως εδώ ο Ηρακλής έπρεπε να συλλάβει και να πάει στον Ευρυσθέα το ιερό ελάφι της θεάς Αρτέμιδος. Ήταν ένα τόλμημα, γιατί απαγορευόταν να αγγίξει κάποιος το ελάφι αυτό. Όταν η Άρτεμις παρουσιάστηκε μπροστά του, της μίλησε ευγενικά και της υποσχέθηκε να το επιστρέψει σώο κι αβλαβές στα δάση της. Η θεά δέχθηκε.
Η Άρτεμις είναι θεά σεληνιακή, άρα έχει σχέση με
τον Καρκίνο. Τα χρυσά κέρατα συμβολίζουν την ανώτερη γνώση. Το ελάφι είναι λοιπόν η διάνοια. Καθώς το συγκεκριμένο ζώδιο είναι γεμάτο ευαισθησίες, μιλά για προστασία και φροντίδα, συναίσθημα και στοργή, ο Ηρακλής μαθαίνει να λειτουργεί χωρίς τη μυϊκή του δύναμη, αλλά με διακριτικότητα, ώστε να μη θίξει την ευαισθησία της θεάς. Εδώ η ψυχή έρχεται σε επαφή με την διαίσθηση.
Στο ζώδιο αυτό συμπληρώνεται η πρώτη τετράδα των άθλων, το προπαρασκευαστικό στάδιο. Ο Καρκίνος είναι η πύλη της φυσικής ενσάρκωσης, ωστόσο, εδώ εμφανίζεται κι η χρήση της διάνοιας σε σχέση με τη διαίσθηση, την ενόραση με στόχο την κατανόηση.
ΑΘΛΟΣ 5ος αντιστοιχία με τον Λέοντα
«Το λιοντάρι της Νεμέας»
Ο μύθος λέει πως αυτό το λιοντάρι φρουρούσε το παλάτι της θεάς Σελήνης (ζώδιο του Καρκίνου που προηγείται του Λέοντα) και μία μέρα στο θυμό της το κλώτσησε και το πέταξε στη γη. Το άγριο αυτό λιοντάρι, κατασπάραζε ζώα κι ανθρώπους στη Νεμέα. Ο Ηρακλής το βρήκε στη σπηλιά του που είχε δύο εξόδους. Έφραξε τη μία και του επετέθη από την άλλη. Λέγεται πως το πολέμησε με τα χέρια, χωρίς ρόπαλο και κατάφερε να το πνίξει.
Ο συμβολισμός σ΄ αυτήν την περιπέτεια του Ηρακλή, αφορά την πάλη του ανθρώπου με τον εγωισμό του, την υπερηφάνεια, την ατομικότητα. Θεωρώντας πως είναι αυτάρκης, γίνεται επιθετικός και επιδιώκει την απόλυτη κυριαρχία πάνω στους άλλους. Υπερτονίζει ό,τι τον αφορά προσωπικά. Είναι επόμενο, κάτω από μία τέτοια συμπεριφορά, να υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες όχι μόνο για τον ίδιον, αλλά και για την κοινωνία.
Όταν το ένστικτο της αυτοπροστασίας δρα ανεξέλεγκτα, ο άνθρωπος γίνεται απειλητικός για το περιβάλλον του.
Ο Ηρακλής υπέταξε το λιοντάρι μέσα στην σπηλιά. Υπάρχει μία αντιστοιχία με τους φυσικούς μας αδένες στην αστρολογία και στο σημείο αυτό του ζωδιακού, ερχόμαστε να σκεφθούμε την επίφυση και την υπόφυση. Ο Ηρακλής κλείνει το ένα άνοιγμα, για να νικήσει την απειλή. Στο σώμα, η επίφυση αφορά τον κριτικό νου, ενώ η υπόφυση τις συγκινήσεις μας. Ο ήρωας φράσσει το άνοιγμα των προσωπικών συγκινήσεων (υπόφυση) που απειλούν την ισορροπία μας, και χωρίς όπλο (πέταξε το ρόπαλο) σε μία πάλη σώμα με σώμα, κέρδισε τη μάχη με το «εγώ» του, όλα τα εγωιστικά κι ατομιστικά ένστικτα.
Με τον έλεγχο της υπόφυσης ο άνθρωπος επιτυγχάνει μία πλήρη και κανονική δράση, αποκτά μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα κι αυτοελεγχόμενη. Δεν επιτρέπει σε κάθε εγωκεντρική τάση να εκδηλωθεί.
ΑΘΛΟΣ 6ος αντιστοιχία με την Παρθένο
«Η ζώνη της Ιππολύτης»
Στον επόμενο άθλο ο Ευρυσθέας ζήτησε τη χρυσή ζώνη της Ιππολύτης, βασίλισσας των Αμαζόνων. Οι πολεμοχαρείς Αμαζόνες ζούσαν στον Πόντο. Όταν ο Ηρακλής έφθασε εκεί, συνάντησε την Ιππολύτη και της ζήτησε τη ζώνη, για να μην αναγκαστεί να πολεμήσει τόσο γενναίες και υπερήφανες γυναίκες. Η Ιππολύτη συμφώνησε, αλλά αντέδρασαν οι άλλες Αμαζόνες, κάτω από την προτροπή μίας εξ αυτών, η οποία δεν ήταν παρά η θεά Ήρα μεταμφιεσμένη. Στη μάχη που δόθηκε, σκοτώθηκε η Ιππολύτη και οι Αμαζόνες υποχωρούν. Ο Ηρακλής κερδίζει τη ζώνη, αλλά κι αυτός ο άθλος έφερε θάνατο, όπως ο πρώτος στον Κριό.
Υπάρχει κι εδώ το πνεύμα του Άρη, όπως στα άλογα του Διομήδη. Οι Αμαζόνες αγαπούσαν τον Άρη και ίππευαν άλογα. Ήταν αυτοκέφαλες και πολεμοχαρείς.
Στην επιστροφή του, έσωσε την Ησιόνη, μία κοπέλα, από την κοιλιά ενός κήτους, για να "συμψηφίσει" τη ζωή που χάθηκε.
Εδώ έχουμε τον Ηρακλή, ένα ρωμαλέο εκπρόσωπο του αρσενικού γένους να εισβάλει στη περιοχή που οι άντρες αποκλείονταν. Υπάρχει έντονη η εικόνα της πάλης των δύο φύλων, του αρσενικού και του θηλυκού. Η βασίλισσα, σαν ευφυής που είναι, επιδιώκει την συνεννόηση για την αποφυγή της μάχης. Ωστόσο, η Ήρα (δηλαδή πάλι η ψυχή) μεταμφιεσμένη (δηλαδή κρυμμένη, καλυμμένη) δημιουργεί πρόβλημα. Δεν υποκύπτει και ζητά τη μάχη.
Μετά τη μάχη κατά του εγωισμού (Λέων), ο αναζητητής της γνώσης, έχει λοιπόν να παλέψει για να αποκτήσει τη ζώνη της αγνότητας (κατά πολλούς ερμηνευτές), ή της ενότητας (κατ' άλλους). Η Παρθένος είναι το ζώδιο της αγνότητας, πνευματικής και φυσικής.
Ο Ηρακλής παίρνει τη ζώνη, δηλαδή επιτελεί τον άθλο, αλλά μέσα από πόνο, θάνατο, διάλυση. Στην διαδικασία δεν υπήρξε αγνότητα (πνεύματος) ή ενότητα (πνεύματος και ψυχής).
Στο σημείο αυτό της ανάπτυξης, ο άνθρωπος χρειάζεται να έχει υπομονή, ανεκτικότητα, να αναλύει τα δεδομένα και να ερευνά την λεπτομέρεια του έργου. Να μην ασκεί αρνητική κριτική που φέρνει έριδες και πολεμική διάθεση. Η αγνότητα του πνεύματος πρέπει να διαφυλαχθεί για παραγωγικούς σκοπούς (οι Αμαζόνες ζευγάρωναν με άντρες μόνο για λόγους αναπαραγωγής), με στόχο όμως την προσωπική θυσία (από το απέναντι ζώδιο των Ιχθύων).
Ας μην ξεχνάμε πως η Παρθένος δεν εμφανίζεται χωρίς παιδί. Είτε αυτό αφορά την θεά Δήμητρα (που αντιστοιχεί στο ζώδιο της Παρθένου) και τη κόρη της Περσεφόνη, είτε τη Παρθένο Μαρία και τον Ιησού. Η παραγωγικότητα λοιπόν του αγνού πνεύματος βοηθά στον μετασχηματισμό και τη μεταμόρφωση, στο τέλος του κύκλου της μαθητείας (Ιχθείς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου