Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε ένα παγωμένο ποτάμι της νότιας Ρωσίας, όπως οι Αμαζόνες της κλασσικής αρχαιότητας μην ξεχάσετε να ζεστάνετε το σώμα σας μετά με ένα μυστικό έλαιο σώματος.
Οι Αμαζόνες, γνωστές στους αρχαίους Έλληνες σαν οι μυθικές πολεμίστριες που κατοικούσαν στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας στη νότια Ρωσία συνήθιζαν να κάνουν μπάνιο στον Αμαζόνιο ποταμό (όπως λεγόταν στην αρχαιότητα), σήμερα γνωστός σαν ποταμός Ντον. Οι Αμαζόνες ανήκαν σε Σκυθικές φυλές και σαν
νομαδικοί πληθυσμοί κυκλοφορούσαν με τα άλογά τους στις στέπες μεταξύ της σημερινής Ουκρανίας και Μογγολίας.
Αυτοί οι πληθυσμοί ήταν γνωστοί στην αρχαιότητα για την αντοχή τους και την ικανότητά τους να αντέχουν σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και χιόνι. Οι αρχαίοι Έλληνες απεικόνιζαν τους Σκύθες, αλλά και τις Αμαζόνες στα αγγεία τους να φορούν τα χαρακτηριστικά μακριά τους μάλλινα παντελόνια και τους χιτώνες τους, τις δερμάτινες μπότες τους, τα καπέλα με προστατευτικά επιθέματα για τα αυτιά και προβιές ζώων. Τα συγκεκριμένα αντικείμενα που ήταν κατάλληλα για την αντιμετώπιση του κρύου μαζί με αντίστοιχα όπλα έχουν βρεθεί σήμερα σε τάφους πραγματικών γυναικών πολεμιστριών που ζούσαν στη νότιο Ρωσία και Σιβηρία πριν από 2,500 χρόνια.
Ωστόσο, το μυστικό όπλο των Αμαζόνων ενάντια στις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες αναφέρεται σε μία πολύ περίεργη μελέτη, το «Περί Ποταμών» που αποδίδεται εσφαλμένα στον Πλούταρχο. Κατά μήκος του Αμαζονίου (Ντον) ποταμού όπου οι Αμαζόνες συνήθιζαν να κάνουν μπάνιο «φύτρωνε ένα φυτό που ονομάζεται αλίντα, ένα είδος λαχανίδας. Το έλαιο που προερχόταν από αυτό το φυτό μετά από προεργασία το άλειφαν στο σώμα τους και τις βοηθούσε να αντέξουν το μεγάλο κρύο.»
Τι να ήταν άραγε αυτό το μυστηριώδες φυτό που θέρμαινε το σώμα στην αρχαία Σκυθία; Ο ψευδο-Πλούταρχος δίνει κάποιες πληροφορίες για την αρχαία αυτή λέξη του φυτού κάνοντας μία σύγκριση με τη λαχανίδα. Μετά από έρευνα, μάλλον πρόκειται για την Brassica napus (Ελαιοκράμβη) ένα αρκετά ανθεκτικό είδος λαχανίδας της Ρωσίας και της Σιβηρίας που έχει σχέση με το φυτό Brassica oleracea. (Κράμβη, η λαχανώδης). Αυτές οι λαχανίδες είναι οι πρόγονοι του γνωστού σήμερα λάχανου, λαχανάκια Βρυξελλών, κουνουπίδι, μπρόκολο, ελαιόκραμβη και λάδι canola.
Τα σταυρανθή αυτά φυτά καλλιεργήθηκαν για πρώτη φορά περίπου πριν 2.500 έως 4.000 χρόνια και περιέχουν γλυκοζινολικό θείο, το οποίο δίνει σε αυτό το είδος την πικάντικη, πικρή γεύση τους. Η σύνθλιψη του άγριου λάχανου δίνει ένα έλαιο σιναπιού, το οποίο είναι ερεθιστικό. Τρίβεται πάνω στο σώμα ως λάδι μασάζ, είναι ένα ισχυρό διεγερτικό της κυκλοφορίας και αυξάνει την κυκλοφορία στην επιφάνεια του δέρματος, προκαλώντας μια ζεστή αίσθηση και ανακούφιση από πόνους και τους πόνους αρθρίτιδας (μια κοινή ασθένεια των Σκυθών, όπως δείχνουν μελέτες στους σκελετούς).
Η αναλγητική δράση του άγριου λάχανου είναι παρόμοια εκείνη της καψαϊκίνης, δηλ. το θερμό έλαιο από πιπεριές τσίλι της Αμερικής όπου εφαρμοζόταν ως μια τοπική αλοιφή για την ανακούφιση αρθρίτιδας και άλλους πόνους. Οι Αμαζόνες της αρχαίας Σκυθίας θα μπορούσαν επίσης να επωφεληθούν από τις αντιβακτηριακές ιδιότητες του ελαίου αυτού σαν κατάπλασμα για πληγές και το καλοκαίρι λειτουργούσε σαν ένα αποτελεσματικό απωθητικό εντόμων. χρήσιμο το καλοκαίρι για την απώθηση των εντόμων.
http://www.terrapapers.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου