Η ΧΗΜΕΊΑ ΤΩΝ ΑΡΩΜΆΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΊΑ ΕΛΛΆΔΑ

Ήκουσα εκ της εκπομπής των ειδήσεων τήλε οπτικού Σταθμού τινός, ώ Αναγνώστα, ότι νεαρά Ελληνίς της Μελβούρνης αυστραλίας, αντί να αρκεσθή εις εργασίαν μισθωτήν (εκεί υφίστανται θέσεις μισθωτής εργασίας και, δη, καλώς αμειβόμεναι), προέβη εις έναρξιν επαγγέλματος ατομικής επιχειρήσεως, ήτις και την αντάμοιψεν πλουσιοπαρόχως !
Ίδρυσεν ατομικήν επιχείρησιν παραγωγής …
καλλυντικών υψηλής ποιότητος, τα οποία ως βάσιν έχουν το αγνόν παρθένον … ελαιόλαδον της Ελλάδος ! Εντός ολίγων ετών (2-3) απέκτησεν και πλούτον και φήμην ! Και, δη, ασχολουμένη μετά αντικειμένου της αρεσκείας της …
   Ήκουσα, επίσης, αλλά και είδον, εις ετέραν εκπομπήν ειδήσεων, τα μέλη οικογενείας, άτινα εν τη Νήσω της Κερκύρας διατηρούσιν οικογενειακήν βιοτεχνίαν παραγωγής …σάπωνος εξ ελαιολάδου ! Άπασαν την παραγωγήν των εξάγουν εις την πουστρο-βρετανίαν !
   Κατόπιν των δύο τούτων γεγονότων, αντιγράφω εκ του ωφελίμου βιβλίου, υπό τον τίτλον “Η ΧΗΜΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ”. του Φίλου Ευάγγελου Σπανδάγου, το υποκεφάλαιον “Η Χημεία των  αρωμάτων στην Αρχαία Ελλάδα” (σελίδαι 32-33), μήπως και δοθούν εις ενίους Αναγνώστας ιδέαι περί ενασχολήσεως και απασχολήσεως :
   “Η χαρακτηριστική οσμή διαφόρων μερών των φυτών οφείλεται σε συστατικά τα οποία είναι γνωστά ως “αιθέρια έλαια”. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα έλαια είναι πτητικά. Από τους προϊστορικούς ήδη χρόνους οι Έλληνες χυμευτές είχαν επινοήσει μεθόδους να παίρνουν αιθέρια έλαια από διάφορα είδη αρωματικών φυτών. Ο Θεόφραστος, οΔιοσκορίδης, ο Πλίνιος, κ.ά. δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για τα γνωστά αρωματικά φυτά. Τα φυτικά “αρώματα” και “μύρα” ήταν υγρά και ελαιώδους συστάσεως.
   Τα κυριότερα φυτά και τα όργανα αυτών, από τα οποία παρασκευάζονταν “αρώματα” και “μύρα”, ήταν τα επόμενα :
   α) Τα άνθη των φυτών γαρυφαλλιά, φασκομηλιά, πορτοκαλιά, λεμονιά, τριανταφυλλιά, νεραντζιά, γιασεμί (ίασμος ο μεγανθής).
   β) Τα φύλλα και τα άνθη των φυτών βασιλικός, δενδρολίβανος, βιολέτα.
   γ) Τα φύλλα και τα στελέχη των φυτών γεράνι, κυπαρίσσι, πορτοκαλιά, φασκόμηλο, δενδρολίβανο, δάφνη.
   δ) Οι καρποί λεμόνι, μανταρίνι, πορτοκάλι, νεράντζι, κύμινο.
   ε) Οι σπόροι από γλυκάνισο, μάραθο, πικραμύγδαλο.
 στ) Το φυτό μύρτος (μυρσίνη ή μυρτιά).
   Οι μέθοδοι εξαγωγής των “αρωματικών ελαίων” από τα φυτά ήταν τρεις : Η απόσταξη, η εκχύλιση και η έκθλιψη.
   Τα αρώματα τα παρασκεύαζαν ειδικοί χυμευτές, οι “αρωματοφόροι”, τα δε μύρα τα παρασκεύαζαν οι “μυρεψοί”. Υπήρχαν και δοκιμαστές των αρωματικών ουσιών και ενώσεων, οι λεγόμενοι “οσφραντικοί”.
   Ο Ελληνικός Πάπυρος της Στοκχόλμης περιέχει διάφορες συνταγές και μεθόδους παρασκευής αρωμάτων και μύρων.
   Τα αρώματα τα οποία χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι πρόγονοί μας (άνδρες και γυναίκες) ονομάζονταν γενικά “εύοσμα ύδατα” ή “εύοσμα έλαια”. Υπήρχαν όμως, και ανάλογα με τη βασική ουσία, και επιμέρους ονομασίες : “ροδέλαιον”, “μύρον της μύρτου”, κ.ά.
   Οι “αρωματοφόροι” και οι “μυρεψοί” παρασκεύαζαν επίσης και διάφορες αρωματικές αλοιφές (“μυραλοιφές”) και “βάλσαμα” : από τριαντάφυλλο, μέντα, αιθέρια έλαια, κ.ά. Σημειώνουμε ότι η λέξη “άρωμα” είναι Αρχαία Ελληνική και σημαίνει “εύοσμον ουσίαν”.
    Οι κλειστοί χώροι αρωματίζονταν με την καύση διαφόρων αρωματικών ρητινών ή μειγμάτων ρητινών : λιβανωτός (λιβάνι), “στύραξ”, “μαστίχη”, κ.ά.
 ************************************************
   Αρχαίος : Αι αρωματικαί ρητίναι εχρησιμοποιούντο, επίσης, και εις θρησκευτικάς τελετάς, ως συμβαίνει και εις την εποχήν ημών.