Και όμως: Υπάρχουν και ορυκτά που τρώμε!

«Βρώσιμα και θεραπευτικά ορυκτά»: Αυτός είναι ο »περίεργος» τίτλος μιας έκθεσης του Γεωλογικού Μουσείου των Ουραλίων στην Αικατερινούπολη της Ρωσίας.


Η έκθεση στο Γεωλογικό Μουσείο των Ουραλίων ανοίγει με τον αλίτη (halite) ή χλωριούχο νάτριο, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή μαγειρικού αλατιού. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο άνθρωπος τρώει περίπου
6-8 κιλά άλατος το χρόνο. Και δεν μένει μόνο εκεί.

Μερικά ορυκτά τα τρώμε, χωρίς να το ξέρουμε. Στους παλιούς καιρούς οι έμποροι με διάφορα χύμα προϊόντα, π.χ. το αλεύρι ανακάτωναν τα μαλακά ορυκτά ταλκ και βαρίτη.

Γενικά, πολλά ορυκτά έχουν χρηστική αξία, είπε ο επιστήμονας του Γεωλογικού Μουσείου των Ουραλίων κ. Σεργκέι Ζαγιάκιν.

Μία από τις κεντρικές θέσεις της έκθεσης κατέχουν τα ορυκτά και τα πετρώματα, τα οποία είναι ικανά να φιλτράρουν και να καθαρίζουν το νερό, κάτι που έχει σήμερα πολύ μεγάλη σημασία. Ανάμεσά τους είναι και ο ζεόλιθος, η μικροπορώδης δομή του οποίου απορροφά ρυπαντικές ουσίες. Ακόμα ένα άλλο ορυκτό – ο μαύρος πυριτόλιθος, ο οποίος, σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση, καθαρίζει το νερό, απορροφώντας τις βλαβερές του ουσίες. Ακόμα και στην αρχαιότητα με τον μαυροπυρόλιθο καθάριζαν το νερό. Τον χρησιμοποιούσαν επίσης στην μαγειρική για τα μαρινάτα αγγούρια και ξινολάχανα για να διατηρούνται μεγάλο χρονικό διάστημα.

Παρουσιάστηκε στην έκθεση και ένα μεγάλο κρύσταλλο θειικού χαλκού βαθυγάλαζου χρώματος. Οι άνθρωποι ήξεραν από καιρό για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Στην αρχαία Ινδία τον χρησιμοποιούσαν για τη θεραπεία των παθήσεων του δέρματος και των ματιών. Στην Ελλάδα χρησιμοποιούσαν τον θειικό χαλκό για τη θεραπεία της κώφωσης και της φλεγμονής των αμυγδαλών. Ανέκαθεν οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι με τη βοήθειά του μπορεί να θεραπευτούν τέτοιες ασθένειες, όπως είναι η ισχυαλγία, η πολυαρθρίτιδα, οι μώλωπες, τα κατάγματα των οστών, η επιληψία και πολλές άλλες.

Στους επισκέπτες της έκθεσης προκαλούν ενδιαφέρον τα παλαιοντολογικά εκθέματα – τα βελεμνιτοειδή, που είναι απολιθωμένοι σκελετοί ενός κεφαλόποδου μαλακίου, που μοιάζει στην εμφάνισή του με το καλαμάρι. Τέτοια μαλάκια ζούσαν στις ζεστές ρηχές θάλασσες από την κρητιδική περίοδο τού μεσοζωικού αιώνα. Τα εκθέματα, που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι ηλικίας 70 έως 150 εκατομμυρίων χρόνων. Στην αρχαία Ρωσία τα απολιθώματα αυτά τα αποκαλούσαν «διαβόλου δάχτυλα». Η λαϊκή ιατρική χρησιμοποιεί τη σκόνη του βελεμνίτη ως φάρμακο εξωτερικής χρήσης για τη θεραπεία της φυματίωσης. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Ρόμπερτ Κοχ διαπίστωσε πειραματικά ότι το φάρμακο αυτό πραγματικιά καταστέλλει το βάκιλο της φυματίωσης.

Όμως προσοχή: Οι επιστήμονες του Γεωλογικού Μουσείου των Ουραλίων, μιλώντας για τα πολυάριθμα θεραπευτικά και βρώσιμα ορυκτά, που παρουσιάζονται στην έκθεση, υπενθυμίζουν ακούραστα στους επισκέπτες – το λέμε και εμείς από εδώ έντονα – για το απαράδεκτο της αυτοτελούς χρήσης τους χωρίς τη συμβουλή του γιατρού.


ΠΗΓΗ : Περίεργα - PERIERGAA: Και όμως: Υπάρχουν και ορυκτά που τρώμε!